top of page
ในระยะแรกการเขียนภาษาไทยไม่สะดวกนัก โดยตัวอักษรทุกตัวจะวางไว้ในบรรทัดเดียวกัน รูปวรรณยุกต์ มี 2 รูป คือ ไม้เอก และไม้โท ต่อมาสมัยพญาลิไท การเขียนอักษรได้เปลี่ยนแปลงหลายประการ เช่น รูปพยัญชนะและสระเปลี่ยนไป การเขียนคำ สระจะอยู่ข้างหน้าบ้าง ข้างหลังบ้าง ล่างบ้าง และยังใช้ไม่หันอากาศแทนตัวสะกด ลักษณะอักษรและอักขระวิธี ได้มีการเปลี่ยนแปลงและใช้กันสืบมาจนทุกวันนี้ ส่วนด้านวรรณกรรมก็ได้รับแนวคิดมาจากความเชื่อของพระพุทธศาสนา โดยวรรณกรรมที่มีชื่อเสียงมากที่สุด คือ ไตรภูมิพระร่วง ซึ่งพระราชนิพนธ์ โดยพญาลิไท
ลักษณะอักษรไทย สมัยพ่อขุนรามคำแหงดัดแปลงมาจากอักษรขอมหวัด มีดังนี้ คือ ก ข ค ฆ ง จ ฉ ช ญ ฎ ฐ ณ ต ถ ท ธ น ป ผ พ ภ ม ย ร ล ว ศ ษ ส ห และได้เพิ่มพยัญชนะและวรรณยุกต์ให้พอกับภาษาไทยในสมัยนั้น ได้แก่ ฃ ฅ ซ ฎ ด บ ฝ ฟ อ และวรรณยุกต์เอก และโท สระและพยัญชนะเขียนเรียงอยู่ในบรรทัดเดียวกัน และสูงเสมอกัน เขียนสระไว้หน้าพยัญชนะยกเว้น สระอะ สระอา เขียนอยู่ข้างหลัง ส่วนวรรณยุกต์เขียนไว้ข้างบน
%20%E0%B8%98_%E0%B8%97.jpg)
bottom of page